Otto heeft mij geholpen. En ik wil je graag vertellen hoe.
Een positief bevallingsverhaal
Waar begin ik?
Niet bij de geboorte van Otto zelf. Ook niet bij mijn zwangerschap.
Ik begin effe bij Pipa, zijn grote zus, onze tweede dochter.
Pipa is ruim twee maanden te vroeg geboren. Dat herinner je je misschien wel, zoals ik een tijd geleden hier al schreef.
Ondertussen is dat klein spook al vier jaar, maar al die jaren droeg ik dat trauma van toen met me mee. Alleen besefte ik het niet echt meer, ik was het zodanig gewoon geworden. Maar telkens rond haar verjaardag borrelt het gevoel weer op, om dan na een week of twee wat weg te ebben en te blijven smeulen.
Nu Otto is geboren, begrijp ik pas dat het niet oké was. Dat ik het nooit heb kunnen afsluiten en een plekje heb kunnen geven.
Dat kan ik nu wel, en daar heeft Otto mij bij geholpen. Dit is mijn positief bevallingsverhaal.
Hoe Otto mij geholpen heeft
Terwijl ik dit neerschrijf, voel ik de tranen weer komen. Hij heeft geen idee, géén idéé, wat hij voor me heeft gedaan. Ik had hem nodig, nog meer dan hij mij nodig heeft.
En daarom wil ik dit hier delen. Deze blog is mijn plekje, en ik wil dit niet vergeten.
Op sociale media is alles zo mooi, zo verbloemd. Maar het leven is niet altijd prettig. Hoe je er zelf mee omgaat en er een draai aan geeft, dat maakt het verschil. En dat probeer ik te tonen.
Mijn zwangerschap was zalig. Ik had geen kwaaltjes, nergens last van en niets van pijn. De dokters volgden me extra goed op en ik nam medicatie om die zwangerschapsvergiftiging te voorkomen. Ik was mentaal ook voorzichtig en probeerde stress te voorkomen, me niet op te jagen en meer te genieten.
En dat is me best goed gelukt.
Vanaf ongeveer 20 weken zwangerschap lag er wel een last op mijn schouders, dat ik toch weer ziek zou worden. Ik nam dagelijks mijn bloeddruk. Maar eens ik de kaap van 32 weken voorbij was, viel die last van me af. Er kwam nog meer rust in mijn hoofd en ik genoot echt voor het eerst ooit van veranderende mijn lichaam.
Buiten Otto gerekend
Otto mocht op natuurlijke wijze geboren worden, iets waar ik echt op hoopte. Ik had me zo goed voorbereid en wilde graag een natuurlijke bevalling, zonder medicatie, zonder ingrepen.
Alleen was dat buiten Otto gerekend 🙂
Om de druk niet te groot te laten worden op mijn oude litteken, mocht ik niet overtijd gaan. Maar meneer had het duidelijk naar zijn zin in mijn buik. Niets wekte de bevalling op. Niet de ananassen, niet het trappenlopen, niet het squatten.
Dus op 40+1, op 27 oktober, moest ik binnen voor een keizersnede. Want het was tijd. Maar ik was bang.
Bang voor de operatie en om mijn baby niet bij me te mogen hebben. Bang om me geen mama te kunnen voelen, zoals toen.
En dat had ik dan ook aan mijn dokter verteld. Ze nam me serieus, ze maakte extra tijd voor me vrij. Ik voelde me niet het zoveelste nummertje. Wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan, en wat heb ik geluk met zo’n fantastische gynaecologe.
Mijn operatie werd zelfs verplaatst zodat ik als eerste aan de beurt was en niet urenlang moest wachten. Ze gaf extra uitleg tijdens de operatie en nam haar tijd. En dat voelde zo goed.
Mijn zwangerschap was zalig en de bevalling, … het was dan niet de natuurlijke bevalling waar ik van droomde, maar het was perfect. Deze fijne bevalling was exact wat ik nodig had.
Perfect voor ons
Zo’n fijne ervaring deed me goed. Om de moeilijke periode met Pipa achter me te kunnen laten en op een mooie manier af te sluiten. We zullen het nooit vergeten en het maakt altijd een deel uit van ons. Maar het is goed nu, dankzij dit positief bevallingsverhaal.
Alles is goed.
Oh en een leuk weetje: we wisten niet dat Lili en Pipa een broer zouden krijgen. Ik wilde het geslacht niet weten tijdens de zwangerschap. Want wat maakt het uit? 🙂
We wilden wel heel graag een jongetje, maar met drie dochters had het even tof geweest.
't Is een jongen!
Toen ie geboren is, hebben we zelf zijn geslacht ontdekt. En na een paar minuten vroeg ik nog eens extra: “is het echt een jongen?”
Ik dacht dat ik het gedroomd had 🙂
Wij zijn de grootste gelukzakken. Otto brengt een andere dynamiek in ons gezin. Otto is niet alleen wat ik nodig had, maar wat we allemaal nodig hadden. Dankje, lieve Otto. Wat fijn dat je er bent.
Oh, en Otto is ook echt de rustigste baby ooit. Er wordt mij gezegd omdat ik zelf zo rustig ben.
Maar wat zeggen ze ook? Een rustige baby is een heftige kleuter? We’ll see 🙂
Bedankt om tot hier te lezen, dat doet me deugd.
Dit was mijn positief bevallingsverhaal, nadat het eerder allemaal een pak moeilijker was. Ik heb geluk, heel veel geluk. Ik ben dankbaar, voor mijn drie prachtige kindjes, voor de fijne job die ik mag doen, voor de fantastische mensen die achter mij staan.
Heb je nood om jouw verhaal te delen? Zin om te praten zonder oordelen of goeie raad? Je mag me altijd een berichtje sturen via Instagram, of me aanspreken.
Want praten helpt. Delen helpt. Dat weet ik nu.
Wat fijn en mooi om te (mogen) lezen.
Dankjewel 🥰